Oude begraafplaatsen zijn fantastische plaatsen om ronde te wandelen en foto's te maken, vooral op een rustige zondagmiddag. De begraafplaats van Avenida Independencia, op de grens tussen de Zona Colonial en de 19e eeuwse wijk Gazcue, heeft vooral graven uit de jaren dertig en eerder. Vooral heel veel kruizen, de meeste graven simpel, en maar een enkele protserige tombe. Op sommige graven liggen honden. Je vraagt je af of het misschien trouwe honden die waken op het graf van een voormalig baasje zijn. Maar met graven uit de jaren dertig zal dat wel niet, het zijn eenentwintigste-eeuwse zwerfhonden op graven van vroeg-twintigste-eeuwse notabelen.
En dan zie je plotseling iets opmerkelijks, iets bizars, iets Dali-esques: Een grafkruis met een telefoon. Wel, en waarom niet, een directe lijn naar het hiernamaals, handig om contact te houden. Nu maar hopen dat ze daarboven hun telefoonrekening betalen.
 |
| Cementerio |
1 comment:
Het zou nog mooier zijn als die telefoon opeens was begonnen te rinkelen! Dit prachtige absurdistische symbool staat nogal in contrast tot de vrij weinig exuberante of 'creatieve' graven op de andere foto's, ook anders dan je in veel zuidelijke streken wel ziet (en vergeet de nieuwste stukken op Nederlandse begraafplaatsen met nogal wat camp-toestanden niet). Dat maakt dit exemplaar (en zijn bewoner) op deze plaats des te specialer!
papa
Post a Comment