Zona Colonial

De Mangomaanden gaan sluiten.
Vandaag de mijn laatste dag hier, morgen de reis naar Punta Cana, toeristenland, waar mijn vliegtuig vertrekt.
Net als toen ik verhuisde uit Gazcue naar de Zona Colonial, hier bij mijn vertrek uit het historisch centrum, een serie foto's. Ik ga het missen.

Zona Colonial

Respect to the Skim Icecream Man

Een ode aan de mannen en vrouwen van Skim ice, die met duizenden door de hitte van de stad lopen, met tassen en karretjes met hun waterijs-staven, van die plastic buisjes met waterijs erin, in heerlijke smaken zoals mango, guanabana, papaya en aardbei. Ze kosten 5 peso, een dubbeltje, en zijn fantastisch als je door de drukkende hitte moet lopen en wat verkoeling nodig hebt. En door die zelfde hitte moeten zij ook, de hele dag, dus respect to the skim icecream (wo)man.

Cementerio de la Avenida Independencia

Oude begraafplaatsen zijn fantastische plaatsen om ronde te wandelen en foto's te maken, vooral op een rustige zondagmiddag. De begraafplaats van Avenida Independencia, op de grens tussen de Zona Colonial en de 19e eeuwse wijk Gazcue, heeft vooral graven uit de jaren dertig en eerder. Vooral heel veel kruizen, de meeste graven simpel, en maar een enkele protserige tombe. Op sommige graven liggen honden. Je vraagt je af of het misschien trouwe honden die waken op het graf van een voormalig baasje zijn. Maar met graven uit de jaren dertig zal dat wel niet, het zijn eenentwintigste-eeuwse zwerfhonden op graven van vroeg-twintigste-eeuwse notabelen.
En dan zie je plotseling iets opmerkelijks, iets bizars, iets Dali-esques: Een grafkruis met een telefoon. Wel, en waarom niet, een directe lijn naar het hiernamaals, handig om contact te houden. Nu maar hopen dat ze daarboven hun telefoonrekening betalen.

Cementerio

Watervallen

Mijn laatste dagen hier, en van het weekend nog een laatste mogelijkheid voor wat toerisme. Bijvoorbeeld de bergen in bij Jarabacoa, op 700 meter aan de voet van Pico Duarte, de hoogste piek van de Cariben. 's Ochtends een fantastische wandeling naar een waterval. Er zijn drie grote watervallen in de buurt van Jarabacoa, en dit, Salto Jimenoa I, is de meest afgelegen, maar ook de mooiste. Een stijle wandeling van een kilometer naar beneden, maar zeker de moeite waard. Achterop een motortaxi ernaartoe, en op de terugweg een lift van een pick-up truck gekregen.

Het plan was 's middags een wandeling omhoog de bergen in te maken, om jullie prachtige foto's van weidse uitichten in de bergen met 3000 meter hoge pieken te laten zien. Maar jammer genoeg brak er een noodweer los, met enorme tropische regenbuien en onweer. Het middagprogramma werd dus geschrapt. Dan moet die bergbeklimming een andere keer, een reden om terug te komen.

Jarabacoa

De Chinezen komen!

Over 20 jaar beheerst China de wereld en spreken we allemaal Chinees. Dat is bekend nietwaar. Nu ja, we zullen zien, maar soms lijkt het wel of de Chinezen overal aanwezig zijn. In de Dominicaanse Republiek heb je geen historische Chinese arbeidsmigratie zoals in Suriname, maar toch heb je er een Chinatown, jawel, in Santo Domingo. Waar ze vandaan komen, geen idee, maar de wijk bestaat al jaren, en niet zo lang geleden heeft de gemeente besloten er een soort attractie van te maken, met poort en al.
Nu is dat misschien wat overdreven. Er zijn inderdaad in die wijk veel Chinese winkels en restaurants, en je ziet een paar Chinezen op straat, maar je hebt nou niet direct het idee dat je je in Shanghai bevindt, of zelfs in Chinatown New York. Of er veel toeristen op afkomen, waarschijnlijk niet, zeker niet als de bouw van de poorten zo langzaam gaat als nu. Maar toch, echt waar, een Chintatown in Santo Domingo.

Going Gaga

Voor een verslag van mijn tweede bezoek aan Haiti, zie hieronder.

Ik loop een beetje achter, maar net terug uit Haiti nodigde de Brits-Dominicaanse familie me zondag uit om met hen een muziek-festival op het platteland te bezoeken. Een prettige afleiding na een week hard werken. Maar het festival was op zich erg interessant, met religieus geinspireerde traditionele muziek van Afrikaanse invloeden. Er was van alles aan de gang, maar een van de hoogtepunten was een rondlopende en dansende ritmische muziekgroep, een 'gaga' ceremonie, de Dominicaanse variant van de Haitiaanse 'rara', een aan voodoo verwante muzikale ceremonie. Minder dan Haiti heeft de Dominicaanse Republiek een geschiedenis van slavernij en Afrikaanse invloeden, maar je vindt ze zeker op het platteland nog terug. Het festival bestaat enkele tientallen jaren, en richt zich vooral op de muziek, niet zozeer op de religie. Het trekt vooral locals, maar ook een deel in wereldmuziek geinteresseerde stedelingen uit Santo Domingo. Dat zijn dan de meer internationaal georienteerden, de meeste Dominicanen ontkennen zoveel als mogelijk de Afrikaanse roots van het land. Het festival wordt gehouden in Yamasá, ten noorden van Santo Domingo, in ranch-land, met grote landgoederen en een enkele cowboy.

Going gaga

Tap-taps

Port-au-Prince heeft voor zover ik weet geen officieel openbaar vervoerssysteem, maar wel vele informele bussen, in de meest fantastische kleuren. En anders dan in het Noorden in de grote stad niet alleen met religieuze slogans, maar ook met banalere afbeeldingen. Ze zeggen dat de best versierde tap-taps ook de meeste passagiers krijgen. Hier wat foto's:

Tap-taps